
24 noviembre 2010
A ti te lo digo

21 septiembre 2010
29-S Abierto hasta el amanecer

Pues eso, que yo me declaro formalmente en no-huelga. Estoy en contra de su convocatoria, de los motivos para su convocatoria y, sobre todo, estoy asustado por sus repercusiones.
Porque salga como salga, será malo para los trabajadores. Veamos:
Pero es más. No pienso hacer huelga porque no comparto cualquiera que sea el objetivo. Una huelga general sólo se plantea, en democracia, para derribar a un gobierno o para ganar las elecciones sindicales.
Si es lo primero, conmigo que no cuenten. Decir que el gobierno Zapatero no es de izquierdas es ser corto de miras o corto de cerebro.
Si es lo segundo, vomito. Pero mucho me temo que la verdadera razón de la convocatoria es el miedo de cada uno de los sindicatos mayoritarios a perder las próximas elecciones. Quien no plante cara al Gobierno corre el peligro de ser acusado de conformista, entregado, vendido, o traidor de la causa; y claro acojonado uno, el otro le va a la zaga.
Pero además, tengo motivos morales para oponerme a la huelga.
NO ÉS AIXÒ COMPANYS, NO ÉS AIXÒ
Podría concretar más (la reforma laboral no es tan mala, ayuda a reducir la precariedad laboral, etc.), pero el resumen es que como no pienso donar un día de salario para ayudar a Rajoy y Aguirre a acabar con un gobierno progresista y como no pienso regalar un día de salario para mantener el status quo de los sindicatos (de MI sindicato), el día 29
22 febrero 2010
Collons!!
“S’ha d’aprendre a conviure amb l’enyorança, el record i l’amor absent”. Sí, i? Això costa, collons!
Ja ha passat temps i encara no m’acostumo. La seva veu, la seva mirada, la seva pell, les seves olors... Els seus consells, les discussions, els petons i les abraçades.
Ahir vaig tenir una il·lusió: la seva figura caminava tranquil·la, diria que parsimoniosa, com si s’estigués prenent temps per a mirar-me i somriure’m mica en mica, amb el seu silenci cada cop més habitual, amb la seva serenor de qui sap que m’arrencarà un somriure de complicitat.
Però no, va ser un miratge. Al seu costat no anava el seu amor. Aquell cos baixet i feliç que gaudia del passeig vespertí no era ella.
Van ser pocs segons, el justos com per anar d’un pol a l’altre d’aquell brot d’esquizofrènia passatgera. Uns pocs segons de felicitat pel retrobament esperat i de hiperbatec ventricular pel retorn a la realitat.
Sí, això costa, collons!
Ahir tenia ganes de plorar. Vaig tornar a posar “La vitta é bella” per tornar-me a veure de petit, emmirallat en el meu Guido particular, menys pallasso, però igual d’humà, i vaig plorar.
Avui torno a tenir ganes de plorar, i demà les tornaré a tenir. Però s’ha de conviure amb l’enyorança, el record i l’amor absent. I costa, collons! I hem de treballar, i riure, i cuidar dels nostres.
I també plorar. Perquè, passin molts més cinc anys, el trobo a faltar.
I això costa, collons!
Sant Feliu, 22 de febrer de 2010. Quinto año de la derrota.